Зиёвуддин Нахшабий, Ҳайдар Бахш Ҳайдарий
ТЎТИНОМА
Ҳинд мумтоз адабиётининг энг нодир намуналаридан бири бўлмиш насрий-шеърий дидактик характердаги мазкур асар илк бор 1320 йилда дунё юзини кўрган. Етти юз йил аввал ёзилган бу ноёб адабий обида асли Қарши воҳасида туғилиб камолга етган ва тақдир тақозоси билан умрини Ҳиндистонда ўтказган юртдошимиз, файласуф ва етук табиб Зиёвуддин Нахшабийнинг ақл-заковати ва қалб қўри маҳсулидир. Асарнинг бош ғояси вафо ва садоқат, ҳаё ва андиша, адолат ва ҳалоллик, одоб-ахлоқ меъёрларига риоя қилиш ва олижаноблик бўлиб, тўтининг барча ҳикоя ва қиссалари шу ғояни асослаш, исботлашга қаратилган.